Kürtaj

Tarık Dursun K.

Aşağıdaki öykü Tarık Dursun’un 1966 yılında Kurul Yayınevi tarafından yayınlanan Yabanın Adamları adlı kitabından. O yıllarda taşrada kürtajın nasıl olabildiğini belgeleyen bir öykü. Bugün okunduğunda, devlet hastanelerinde yasal ve kolay kürtaj sunulmasının önemini vurgulayan bir öykü.

MUAYENE kısa sürdü, pinpirik doktor Lütfiye’yi içeride giyinmeye bıraktı; kendi çıktı, Hacının
yanına geldi:
– “Biraz zor bu seferki Hoca bey..” dedi.
– “Ne kadar olmuş?”
– “Kendi ağzıyla demiyor ama, dört ayı geçmiş, belli kocaman çünkü…”
– “Çare?”
– “Karışmam, Allahtan korkarım…”
Hacı güldü:
– “Geç Allahı! Kaça patlayacak bana?”
Doktor başını eğdi.
– “Günah! Bırakın kalsın da doğsun..”
– “Sen cümle âleme teneke mi çaldırtacaksın?, diye parladı Hacı. “Delirdin mi? Benim adım var, sanım var. Herkesler ne demez?”
– “İstersen İzmire götür. Belki orda..”
– “Burda senin suyun mu çıktı ki İzmir’lere taşınacakmışım? Hiç bile! Sen bunu yaparsın.”
– “Yapamam, korkarım.”
– “Ya’u… Sen… Hey Allahım, lâfa bakındı! Korkarmış! Şimdiye kadar korkmadın da şimdi mi korkuyorsun?”
Doktor gözlüğünü beyaz patiska gömleğinin eteğine siliyordu. Başını kaldırmadan:
– “Eskileri sayma..” dedi. “Onların en büyüğü bir buçuk iki aylıktı. Bu dört aylık. Belki de daha fazla..”
– “Ee, başımıza belâ mı kalacak yani? Bir yumruk vurdum mu karının karnına, o dakka öldürürüm piçi, olur biter…”
– “Ama anasını da öldürürsün sonra. Çifte cinayet olur.”
Hacı iskemlesinden kalktı, doktorun yanına sokuldu, elini omuzuna bıraktı onun.
– “Bu seferlik de hatırımı kırma benim. İşte, bir iştir oldu. Erkek kısmısı nefsine sahip olabiliyor mu? Sen doktorsun, benden iyi bilirsin. Üstelik erkeksin de. Karı azgın, ben azgın. Çocuk dediğin de hemen ağzında bekliyor ki, vırt zırt oluveriyor. Bunda ne karının, ne benim suçumuz yok. Allahın bir işi! İstedi mi, oluyor. Kendi işini kendi temizlese, neyse ne! Artık sana kaldı, görüyorsun..”
Durdu, doktorun gözlüklerinin içine içine baktı:
– “Paradan yana gam kasavet çekme. Artık diyeti her neyse veririm.”
– “Çok kan kaybeder..” dedi doktor. “Bir de ucunu kaçırdık mı, kadın tahtalı köyü boylar, sonra benim dalıma binerler.”
– “Düşündüğüne bak, kimse dın diyemez. Kim neyin hesabını soracakmış? Allah sayıyla mı veriyor ki, hükümet sayıyla alsın! Sen o yanı da bana bırak. Savcı Nizamettin bey adamım, vali, hakeza.”
Kapı aralandı, Lütfiye başını uzattı. Hacı:
– “Sen hele biraz daha dur içerde, oyalanmana bak. Bizim doktorla konuşacaklarımız bitmedi.” dedi; Lütfiye sessiz, kapıyı üzerlerine çekti.
– “Çok kan kaybedecek..” dedi doktor. “Çocuk bu kadar büyüyünce ana rahminden koparıp kazımak zordur.”
– “Kolay olur mu? Elbet zordur. Ama senin alışkındır ellerin, işini bilirsin.”
– “Ya birşey olursa?”
– “Amma korkak adamsın. Olursaymış? Olursa olur n’apalım! O zaman da suç benim derim, başını ateşten alırım senin.”
Doktor masasına oturdu, cigara yaktı. Tırnaklarının dipleri nikotinden kına yakılmış gibi sararıp kızarmıştı. Cigarasının ucundaki yanarı gözledi:

– “İki bin liraya olur bu iş..” dedi. “Kadın en aşağı iki gün de bizim evde yatacak, bakılıp beslenecek.”
– “Bin lira..” dedi Hacı, sesi buz kesmişti. “Bin lira, iki yüz lira da iki günlük bakımı için. Her günü yüz liradan sayarsın.”
Doktor gözlük camlarının altından başını kaldırarak Hacıyı süzdü:
– “İki bin.. Öbürkiler gibi değil bu, tehlikeli. Sonunda adamı dama kadar götürürler.”
– “Birşey bile olmaz, meraklanma. Ben sana kâğıt da veririm. Bir bokluk olursa, hükûmet tabibinin kulağını büktük mü sebeb-î ölüm başka diye yazılır.”
Elini doktora uzattı. Doktor da ayağa kalktı, elini Hacının tombul avuçlarına bıraktı.
– “Öğle yemeğini yiyelim de bizim eve gidelim, hemen başlayalım..”
Yemeği üçü birlik çarşı lokantasında yediler. Saat ikide doktorun saat kulesinin arkasına düşen uzun mahalledeki kendi evine gittiler.
Lütfiye ne yemekte, ne yemek sonrasında hiç konuşmadı. Yalnız il’e geldiklerinden bu yana al al yanan yanaklarında bir soluma başladı, doktorun evinden içeri girdiklerinde de kireç gibi oldu.
Doktor, yaşını başını almış, erkek kılıklı, dudağının üstü kapkara kıl, askerî hastane başhemşireliğinden ayrılma bir kadınla oturuyordu: Eline çabuk, üstelik aklı da evveldi. Doktorun hem kendisini, hem de işlerini bir güzel çekip çeviriyordu.
Lütfiyeyi erkeklerden ayırdı, yan odaya aldı. Konuşturup dinledi.
– “Soyun!” dedi kısaca.
Lütfiye odanın perdeleri kapalı penceresi dibinde oturuyordu. Korku yılanı, yüreğine doğru yürüyüverdi
– “Hemen şimdi mi olacak?” diye sordu.
– “Doktor öyle tenbihlediğine göre. Sen soyun..”
Lütfiye çevresinde bir tutamak arandı. Nerde!
Hemşire alet edavat dolabını açtı; kaminotayı çıkardı, bir de çeliği par par yanan bir yayvan kutu. Kutuya su koydu, kaminatoyu yaktı, mavi ispirto hemen alev aldı.
– “Elbise bohçan nerde?”
– “Yok..”
– “Gecelik mecelik getirmediniz mi?”

– “Getirmedik..”
– “Hacıya diyelim de çarşıdan hazır birşey uydursun..”
Lütfiye içliğiyle hemşireye yanaştı, odanın içi soğuk değildi ama tüyleri kalkınmıştı. Elleriyle çıplamış
omuzlarını kapattı.
– “Uzun mu işimiz bu defa?”
Hemşire karı iğnenin kırk parçasını dolaptan aldığı gibi kaynayan çeliğin suyuna attı, su cazırdadı.
– “İki üç gün yatıp dinlenmen gerek.”
– “Nerde yatacağım ki?”
– “Doktor burda yatacak dedi, burda! Üstkata bir somya koruz, yatarsın. Ben bakarım sana…”
Kaminatoyu söndürdü, fokurdama durdu.
– “Hadi sen soyun!”
Lütfiye az açıldı. Duvar kenarında muşamba kaplı yatak gibi birşey duruyordu. Çıkardıklarını yanındaki sandalyada biriktirdi.
– “Sütyenini de çözsene!.”
Ellerini tutamıyordu ki… Kopça girdiği yerden kurtulamadı bir türlü; Lütfiyeyi ter basındı, alnı boncuklandı.
Hemşire geldi, sırtını döndürttü, kopçayı kurtardı. Sütyen sıyrıldı. Lütfiye kendi kokusunu keskin keskin duydu. Ellerini koltuk altlarından geçirdi, sucuk gibi olmuşlardı. Sütyenine silindi sezdirmeden. Yan gözle de hemşire karı ‘n’apıyor’ diye baktı: iğneyi hazırlamıştı; ampulu kırdı, başını içeri soktu, ağır ağır ilâcı çekti, sonra havaya dikti, bir iki kere alttan bastırıp fışkırttı; odaya hastane kokusu gibi bir koku düştü.
– “Gömleğinin altında ne var?”
– “İçliğim..”

– “Çıkart!.”
Lütfiye titriyordu. Titremiyeyim diyordu, yine titriyordu.
– “Külotunu da..”
Uzandırdı, gömleğini sıyırıp karnını açtı. Lütfiye gözlerini yummuştu. Beriki avucunu karnın derisinde gezdirdi: deri bir kasıldı, bir seyirdi. Aradığı yeri buldu, parmakları alışkın, göbeğin altındaki nazik noktayı tutup gerdiler, iğne bir girdi, keskin ucu hemen ete gömüldü, Lütfiye ‘hı’ dedi o kadar.
– “Yat şimdi öyle! Hiç düşünme birşey, emi?”
Lütfiye dişleri sıkık, başını salladı: ‘olur.’ Beriki görmesin diye de yana çevirdi: gözlerinden sıcak yaşlar akıyordu, burnu dolmuştu. Görmeden, hemşire karının kaminotayı yeniden yaktığını, alet edevat dolabından şakırdayan başka şeyleri çıkardığını, onları ısıtıp arıtmaya koyulduğunu duydu: “Allahım, yine mi bu, yine mi?”
Doktorun sesi geldi:
– “İğneyi yaptım..” dedi hemşire karı. “Çok birşey kalmadı.”
Doktor başı ucunda bitti birden. Eğilip sordu:
– “Nasılsın bakalım?”
Gözlerini açmadı, kirpiklerinde yaşlar birikmişti.
– “Hiç acı çekmeyeceksin, duymayacaksın bile. Bu defa iğne yaptık sana. Duysan duysan, pire ısırığı gibi birşey duyarsın. Gerisi hava civa…”
Terden yapış yapış olmuş saçlarını kadının alnından sıyırdı: “Vah fıkaram, kadın olmanın belâsı işte! Topuz gibi de. Böyle karıya azmayıp da kime azacak Hacı deyyusu? Taşın taşı!.”
Yutkundu.
– “N’oldu?”

– “Hazır!.”

Gitti, öbür odaya geçti. Hacı hemen kalkındı.
– “Başlıyor mu?”
– “Başlayacağız. İğne nerdeyse tesirini gösterir..
– “Parayı dönüşümde vereceğim.. dedi Hacı. “Kız sana emanet artık.”
– “Önce Allaha, sonra bana. Allah istemedi mi..”
– “Allah bu işlere karışmaz, sen boş ver! Eline sıkı durdun mu, sensin!”
– “Ne zaman dönüyorsun?”
– “Yarın akşama burdayım, en geç. Sürmez ya, bakarsın uzayıverir.”
El sıkıştılar. Kapıda Hacı:
– “Göreyim seni doktor..” dedi. “Bunu yüzünün akıyla bir hallettin mi, yaza İzmirde sana rakılı makılı ayrıcana büyük bir ziyafet..”
Doktor ardından kapıyı kapadı, odaya döndü.
– “Nedir vaziyeti?”

– “İyi!.”
Lütfiyenin indirdiği gömleğini yukarı çekti, toplaya toplaya göğüslerine kadar getirdi, büktü.

– “Nasılsın?”
Lütfiye boş boş baktı doktora.
Doktor karnına, karnının altına doğru bastırdı parmaklarını.
– “Duyuyor musun?”
Lütfiye başını salladı: ‘Hayır..’
– “Gel bakalım Übeyde!” diye, doktor, hemşire karıyı çağırdı.